Από τη θέση Φυρόγια, ένα λιθόστρωτο μονοπάτι ανάμεσα σε θάμνους, οδηγεί στον Προφήτη Ηλία τον Αψηλό, το ψηλότερο σημείο της Σίφνου (682 μ.) Η ανάβαση είναι εύκολη, αλλά πολύωρη. Μετά τα τελευταία 500 μέτρα, ξεπροβάλλει ο εξωτερικός πέτρινος τοίχος του μοναστηριού, σαν να φυτρώνει μέσα από το βράχο. Το μοναστήρι χτίστηκε πιθανότατα το 12ο αιώνα και είχε μοναχούς έως το 1890.

Στο κέντρο μιας εσωτερικής αυλής βρίσκεται ο ναός του Προφήτη Ηλία, σταυροειδής με τρούλο και νάρθηκα, καθώς και εντυπωσιακό κωδωνοστάσιο. Γύρω από την αυλή είναι τα κελιά, μια τραπεζαρία και βοηθητικοί χώροι.

Την παραμονή της γιορτής ψάλλετε ο εσπερινός και ακολουθεί η αρτοκλασία. Στο τέλος προσφέρεται δείπνο στην τραπεζαρία του παλιού μοναστηριού.

Τα πανηγύρια στη Σίφνο έχουν παράδοση αιώνων και οργανώνονται την παραμονή της μέρας που γιορτάζει μια εκκλησία ή ένα μοναστήρι.

Τα επισκέπτεται πολύς κόσμος που ψέλνει και προσεύχεται, αλλά και μαγειρεύει, τρώει, πίνει και γιορτάζει μέχρι αργά τη νύχτα στις κάτασπρες αυλές των εκκλησιών. Οικοδεσπότης είναι ο «πανηγυράς», ο Σιφνιός που έχει την τιμή να φιλοξενεί την εικόνα της εκκλησίας στο σπίτι του για ένα ολόκληρο χρόνο και την επιστρέφει τη μέρα του πανηγυριού. Ο πανηγυράς αναλαμβάνει όλα τα έξοδα του πανηγυριού κα της φροντιδας της εκκλησίας.

Μετά τη λειτουργία, οι προσκυνητές κάθονται γύρω από τις «τράπεζες της αγάπης» για να γευτούν ρεβυθάδα, ελιές, κοκκινιστό με μακαρόνια, μπακαλιάρο στις νηστείες, και να πιουν πολύ κόκκινο κρασί στην υγειά του πανηγυρά. Το κρασί προσφέρεται σε ντόπιες πήλινες κανάτες.

Οι πανηγυριώτες μένουν μέχρι τα ξημερώματα χορεύοντας και τραγουδώντας. Την άλλη μέρα το πρωί, μετά τη λειτουργία, ο επόμενος πανηγυράς παίρνει την ιερή εικόνα για να τη μεταφέρει σπίτι του και να την κρατήσει ένα χρόνο.

(photo credits: greekgastronomyguide.gr)